Lubię tu wracać...

Masz takie miejsce, gdzie lubisz wracać? Gdzie czujesz się bezpiecznie? Gdzie znasz każdy, nawet najmniejszy zakamarek? Gdzie mimo wielu negatywnych wspomnień, denerwujących Cię ludzi, potrafisz poczuć się szczęśliwy? Gdzie wszystko wydaje się prostsze?

Nie doceniasz tego, prawda? Nie widzisz piękna w miejscu, które znasz od dawna. Nie dostrzegasz tego, co towarzyszyło Ci od małego brzdąca. Nie pamiętasz drzewa, po którym wspinałeś się, żeby zaraz z niego spaść. Nie pamiętasz komórki dziadka, która skrywała miliony śrubek, nakrętek i kluczy, które zawsze wprawiały Cię w zachwyt. 

Jesteś daleko. Biegniesz. Gonisz. Praca. Obowiązki. Czas, którego nie masz.

Zatrzymaj się. Zastanów. 

Znajdź czas. Dla siebie, dla wspomnień. Wróć do miejsc, które były TWOJE kilka lat wstecz. Postaraj się dostrzec ich piękno. Da się, uwierz.

Słuchawki, wygodne buty, aparat, zachód słońca, pole i ja. Dostrzegłam coś, czego nie widziałam wcześniej. Moja okropna, przesiąknięta fałszem i obmawianiem wieś jest piękna. A jednak. Ma coś w sobie, szczególnie wiosną. O zachodzie słońca.

Staraj się szukać pozytywów i piękna we wszystkim, co Cię otacza. Naucz się doceniać. Nie patrz na świat przez pryzmat wielkiego, drogiego i ekskluzywnego świata. Popatrz na to, co masz na wyciągnięcie ręki.

 Doceniam. To, że z wielkiego, szybkiego i zatłoczonego miasta mogę w każdej chwili tu przyjechać i codziennie (no, chyba, że pogoda...) oglądać takie widoki. I wspominać.

"wyjdź z domu, spokój znajdź w powietrzu, w deszczu"

Wieczorne, poświąteczne przemyślenia. Koncepcja posta zmieniła się w trakcie pisania jakieś 10 razy, wena odchodziła i przychodziła, ale mam nadzieję, że i takie posty, ozdobione moimi zdjęciami przypadną wam do gustu.

Buziak, M. :*